Kardelen Şiiri - Hakan Alpargun

Bir kar tanesi düşer toprağa,
Kurumuş,susamış,gönüllere sevda gibi,
Bekler içinde yeşermeyi,kardelenler...
Bekler umutla,yaşamı güneşe hasret,
Bu nasıl sevdadır anlatılmaz,
İnsanın insanlığından utanası gelir,
Bilir kardelen yaşamın tüm güzelliğini,
Bilir sevdasının sonu ölümdür,
Vuslata ermesi,görmesi aşkını,
Sıkı,sıkıya tutunmuşken kökleri,
Yinede tercih eder,bir anlık vuslat için ölmeyi! ! !
Hiç bir korku döndüremedi onu geri,
İçine bu sevdayı koyan onu yaradan Rabbi,
Kardelen onurlu,kardelen mağrur,
Yüzünü güneşe döndüğünde,
Yüzü aydınlanır,bir an gördüğüne,
Ölüm artık hoş gelir,vuslata erdiğinde,
Kardelen güneşe sevdalı,
Kardelen tutkulu,kardelen ibret dolu...