Kardelen Şiiri - Ayten Özlem Yeşilçalı

Gözlerimiz sevgiyi kalbimiz sevdayı anlatırdı o zamanlar.
Yanar ateşlerde dik kucak dolusu sevda sevda kardelendik
Ağlayan gülen birdi kalplerimiz.
Ne sen ağlardın neden ben.
Kurulmuş bir sofra gibiydi birlikteliğimiz.
Özgürlük vardı ruhumuzda.
Emek vardı ellerimizde.
Yaşanmış ve de yaşanacak,emekler.
Kırdı sevgi dallarımızı boranlar.
Kentimizin sokaklarında.
Yaktıgımız ateşin etrafında üşürken sen bana ben sana bakarken.
Uzaktan köpek havlamaları sesi duyulurken ısızlıkta benle sen nöbeteyken.
Birbirimize çok yakınken nefeslerimiz karışmışken birbirine.
Biz bu ülkenin özgürlüğü için kendi hayatımızı feda ederken.
Gök yüzüne yazılmış bir nefes gibi.hasrettim sana sende bana.
Ellerimiz emeğimizi gözlerimiz sevğiyi.
Anlatırdı bir zamanlar.
Kaldı sevgimiz dağ başlarında kaldı çocuksu gülüşlerimiz.
Kırdı kanadımızı.
uzak dağ başlarında
Yanar yanan kardelendik.
Özgürlü ğü özleyen birer çiçektik.
Kır çiçeği değil binlerce kardelendik.
Ruzğarlarla gelen bir nefes gibiydik.
Biz dagbaşlarında binlerce
Kardelendik.
Kimimiz hüzünlü.kimimiz mutlu.kimimiz.acılı.
Kaldı baş ucumuzda yüregimizdeki sevdalarımız.
Kıyım kıyılmak istenen bir dag çiçegiydik.
Uzaklardan da olsa gelen seslere hasretti yüregimiz.
Biz dünyanın özümüzle sevgimizle.binlerce kardeleniyiz.