Akşam çöker, şarap kızıllığı olur,
Asi dağlarımın sarp yamaçlarında.
Güneş batar, bende son bir şiir ağlar,
Kardelen, mağrur dağların çıkında…
Karanlığın, buz kesen hoyratlığında,
Tedirgin bir halde, gölgemden korkarım…
Kar yağar ayaz keser dağlarımı da,
Kardelen üşür ve ben titrer ağlarım…
Karlı Ilgaz’ımın sarp yamaçlarında,
Kardelen açar, ben yanıp kavrulurum…
Munzur! Al beni götür topraklarına;
O kardelenin yanıdır benim yurdum.
Kar koynunda yaşar yitik bir sevdayla,
Hazandan kalan düşsel çılgınlıklarım.
Benim umudum sadece bir hülyaysa!
Gerçekleşmez şiirsel haykırışlarım…
Özlem için mi sevdim onu bu kadar.
Sevdiğim için mi özlem içindeyim.
Kardelenim sessiz mor dağlarım kadar.
Ben kardelensiz, ben bensizliklerdeyim…
Kayıt Tarihi : 8.12.2008 02:27:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (10)