Kardelen 2 Şiiri - Yurdagul Kurnaz

Bu kadar mu mutsuz,
Umutusz olur insan.
Köpek yalnizligim,
Beynimi kemiriyor inan.
Siirimin pimini ceksem,
Kalem vurur kalbimi o an!
Ne bir annenin sefkatli eli dokunur yüregime.
Ne bir babanin manevi muhabbeti.

Neden bu kadar Sevgiyim ben?
Sevgiye ac, sevgiye muhtac!
Sevgi Cocuklugum…
Sevgi Kadinligim…
Sevgi Anneligim…
Sevgi Insanligim…
Sorarim size; Siz hic yasadiniz mi?
Bu dünya acilarin diyarimidir?
Insan olmanin mekanimidir? ! ...
Yeryüzünün birer cakil taslariyiz,
Aralarindan dogan bir “Kardelen”
Günes’e her daim yüz süren!
Alni acik,
Bahti kara dünya
Mutluluk, ask sevgi ve vefâ…
Yoksa; o’dami bir rüya? ! ...

12.10.2009
Yurdagül KURNAZ