Kardelen Şiiri - Nisari Özdoğan

Son mevsimine girdim, dört mevsimlik ömrümün.
Dönüp dönüp baksam da, görünmez olmuş bahar.
Hazanımda gördüğüm yazdan kalma birkaç gün,
Ve ruhumdan silinmez, iz yapan hatıralar.

Kırık hatıralarla oyalarken gönlümü,
Gayesiz ve ümitsiz gün ederken günümü,
Bir hayli yol almışım, göremeden önümü,
Bilmiyorum nerdeyim, bizim değil buralar.

Yolun sonunda ne var? yok ne gören, ne bilen,
Bunca giden içinden, olmadı geri gelen.
Gül mevsimi geçse de; nadide bir kardelen,
Olmadık bir zamanda kapımızı aralar.

Bilmiyorum bencil mi? gaddarmolsaydı huyum.
İkisi de değilim çok şükür ki; ben buyum.
Koparmaya kıyamam, bekleyemem, yolcuyum.
İşte bu var ya beni; taa derinden yaralar.