-Kardelen Şiiri - Hüseyin Sönmez

Obayı karlar örttü.
Gece saat dörttü.
Görünmüyordu,
Küçük evler kardan.
Sadece duman tüyordu,
Bacalardan.
Öbek öbek acılardan başka,
Kurt sesleri yankılanıyordu,
Yamaçlardan.

İki göz bir oda,
Bir de kırık dökük soba,
Bir anne,bir baba,
Dört kız çocuk,
Her birinin bakışları donuk.

Beşinciye hamile kadın,
Sancılar başlıyor adım adım,
Ne doktor var,ne ebe kadın,
Çocuklar toplanıyor odaya,
Odun atılıyor sobaya,
Telaş düşüyor babaya.

Koyuyorlar,
Kadını,
Kızaktan arabaya,
Üzerine,
Battaniyeleri sarıyorlar,
Yola koyuluyorlar.
Tipilerin arasında,
Binbir zorluklarla ilerlerken,
Gün ağarırken,
Çocuk dünyaya geliyor.

Annenin rengi solmuş,
Her tarafı kan revan olmuş...!
Acı çekiyor.
Son kez,yaşlı gözlerle bakıyor,
Yavrusuna,
Gülümsüyor,
Kokluyor,
Adını kardelen koyun diyor.
Sonra;
Bir daha açmamak üzere,
Gözlerini kapıyor.

Feryatlar,ağıtlar,
Yayılıyor obada,
Sadece bir kül kalıyor,
Sobada,
Tıpkı kadının kaderi gibi...