Kardelen Şiiri - Vahap Ergüven

Torosların yeşil eteğinde gördüm onu
Dikilmişti toprağın narin endamına
Öyle canlı, öyle diri
Açmıştı ellerini güneşi yudumlarken kucağına
Asiliği, güzelliği ve asaleti muazzamdı
Gözlerinde yıldızları
Dudaklarında nehirleri hapsederdi
Ay parçalarından örmüştü sarıya çalan saçlarını
Kar tanelerinden kurdele
Gök mavisinden boncuk takmıştı
Gecenin kör karanlığından
Ayazın berrak nefesinden dokumuştu
Damla motifli geceliğini
Sıcaklığı, tebessümleri
Ilık nefesi yumuşatırdı, buruk yürekleri
O asiydi
El sürdürmezdi ince belindeki şal nakışlı kemerine
Rüzgarın saçlarına dokunuşundan
Meltemin tenine yamalamasından
Güneşin saklanmasından nefret ederdi
O ceylan bakışlıydı
Dağların tepesinde bir sevdaydı
O başkaydı
Gurbet tadında bir yar
Çığ gibi büyüyen bir destandı
O hasretti, çobanların büyülü kavalında
Gonca kızların dudaklarında bir melodi
Yaralı annelerin şakaklarında derin bir çizgiydi
Oğlunu toprağa gömen babanın acılı göz yaşıydı
O başkaydı
Kimileri için en iyi hekimlerin yazdığı en iyi reçete
Kimileri içinde zemheri ayazında donan bir savaşçı
Oysa o aşktı, sevdaydı
Nazlı yarin dudağında ıslak bir buseydi
O başkaydı,o asi bir kardelendi.

A.Vahap ERGÜVEN