Karlarla kablanmış, dağın zirvesi,
Hoyratca esen rüzgar iniltisi!
Çözülen demetten dökülmüş gibi,
Gülümsüyor kar delen çiçekleri…
Kimse budamaz dallarını,
Kimse ekmez tohumlarını,
Hep seçer zirveleri,
Tanımaz hiçbir engeli,
Ruhun bu güzellik içinde dirilir,
Bir fettan ki, görünce kalbin ürperir!
Ne kar dondurur ne de ayaz,
Salınır kuğular gibi bem beyaz…
Kayıt Tarihi : 19.3.2007 16:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!