Kardelen! ...(1) Şiiri - Alparslan Çolak ...

Öyle uzak durma yar
Öyle yorgun bakma
Kentlere soldurma çiçeklerini
Sen baharın kızısın
Bende ki adın KARDELEN
Savruluşunu saçlarının yüzüme
Dilindeki devrim sözcüklerin
İşittiğim her yerde hala yürekliliğin
Sen newrozusun bu yüreğin
Göçün sana paye bende aynı yerdesin
Gittin..
Zemheri güllerini bıraktın avuçlarıma
Üşüyor avuçlarım sensiz
Sancısını içerden yaşıyorum sessiz
Yadlarda dağ başı çığlığın
Sevgi çağlayanı çığlığın
Yankısı aynı dehşette eylem gülüm
Kentler seni saramaz dağ yüreğim gibi
Suskunluğuna sağır kalamam ki
Kimliğini unutmadın biliyorum
Bilincin aynı demde
Mavi gülüşlü yüreğine keder değmesin
Sevgili hasretim bana bir ses ver
Bak zaman kırağıda kalmış
Ayaz vurmuş gülüşlerime
Mevsimlerim güze mühürlü
Baharlarımı gidişin çaldı
Eylülüm sensiz sararıyor
Gittin..
Bir firarın korku soluğu gibi
Ürkek süzülüşlerinde ceylan yalnızlığı
Ardından bıraktığın cevahir yürekte
Sevdan asi hala adın gibi
Sen baharın kızısın
Bende ki adın KARDELEN
Tutuşun ellerimi avuç içiyle sarışın
Terletişin yürek başını
İlk heyecanlarımı şefkatinle kucaklayışın
Günün ilk ışığı gibi düşümdesin
Sen sevdasısın bu yüreğin
Ömrümün baharısın
Öyle uzak durma yar
Öyle yorgun bakma
Hüzünlere bırakma cevahir yüreklini
Eylemin tam vaktidir gülüm
Gel..susarak özletme kendini…