Kardaş Şiiri - Bahattin Tonbul

Bu ne biçim memleketmiş kardaş
Gece uykularımda dolaşır oldu
Sabahların ayazında,güneş
Kulağıma fısıldıyordu
Bütün ağırlık sırtındaydı sanki
Beli iki büklüm olmuş
Gözler fal taşı, rengi solmuş
Yaşam onun için,gönüllere dolmuş
Anılar yıllardan habersiz
Saçlar,bembeyaz yanağına yapışmış
Göz yaşları
Rüzgardan kurumuş
İnsanlar yalın ayak,anlayamadım
Bu ne biçim memleketmiş kardaş

Yar buram buram kokan çiçekler arasında
İnce selvi boylu güzeller,dolaşıyor dağlar arkasında
Bulutlar uçuyor, gökyüzünde pamuk misali
Uç uçura bilirsen umutları bunların üstünden
İşte o zaman bir ağıt yükselir,arkalarından
Ayrılık ve sevda türküleri kaplar
Titrete titrete yürekleri
Toz toprağa karışır olmuş aniden
Beden ile
Ruhlar buluşamıyor sevdikleriyle
Özlemler gök kuşağı altında
Parçalanıyor
Çocuklarınsa hala seni arıyor
Aç gözünü be
Bu ne biçim memleketmiş kardaş
Bahattin Tonbul
30.6.2011