Kardan Mezar Şiiri - Özgür Günsay

Üşüyorum anne
Silahımın namlusundaki mermi donana kadar iyiydim
Botlarım çok sıkıyordu ama olsun
Sen yaşa diye, siz yaşayın diye çıktım basamak basamak
Biliyor musun anne, hiç de zoruma gitmedi ölmek
Çünkü ölümüm sanki rüyamda bana gösterilmişti
Hiç korkmadım donarak ölmekten
Senin için ölmek yeniden doğmaktı sanki anne
Kurşunlarım donana kadar ben de iyiydim
Oğluma ve eşime benden selam söyleyin
Ölmedim ben, yaşıyorum da sayılmaz anne
Ama onlar ölmez diyor bak, ayette
Üzülme sen, olur mu anne
Sana gelen ölüm haberimle gurur duy anne
Oğlun kötü yolda ölmedi anne
-Ben yaşıyormuşum gibi yaşıyorum-
Bak burası o dünyadan sıcak
Tabutum daha sıcaktı belki de
Ama senin gözyaşların daha da sıcak
Boğuldum anne tabutuma akıttığın gözyaşlarından
Hiç ısınmadığım kadar ısınmıştım o gün
Oğlumun elleri daha da sıcaktı Güneş’ten
Ve toprak sımsıkı sarılmıştı bana
Senin beni kat kat yorganlara sardığın gibi
Ama kimseye söyleyemedim üşüdüğümü
Ağaçlar sırrıma vakıf oldu
Kardan yastıklar yaptım başımın altına
Çantamdaki yükümü ölürken fark ettim
Gerçi ben ölmedim ki
Turnalar vardı gökyüzünde
Ve karların güle döndüğüne ilk kez şahit oldum
Özür dilerim anne
Kendime iyi bakamadım bu kez
Bastığım yerlerin kendime mezar olacağını hiç düşünmemiştim
Kardan mezar yaptım kendi ülkemde
Farz et ki ben hâlâ senin kanatlarının dibindeyim, ölmedim.