Kardan Kalanlar Şiiri - Ersoy Oktay

Kardım,
Her tanem birbirinden bağımsız
Döne döne inerdik semadan,
Hepsi aylak, hepsi yalnız.
Sadece bekleyenler için yağdım.

Kardım,
Yağdım, bazen bir delinin düdüğüne
Bazen, de sevgili bekleyenin gülüne,
Bembeyaz bir gerdanda erimeliydim,
Nazlı nazlıydım, beyazdım

Kardım,
Her tanemi meleklere indirttim.
Kimseye dokunsun istemedim zararım.
Kılı kırk yardım bazen. Yinede
Kızdırdılar dolu dolu oldum yağdım.

Kardım,
Kimine umut, aylarca beklediği
Kimine külliyen zarardım,
O kadar bağımsızdım ki,
Suya hasret kaldım,ondan ayrıldım.

Kardım,
Kardan Karım vardı, kimse görmedi
Hep beni yaptılar, yalnız bıraktılar.
Pencereden seyrederlerken ağladım
Onlar için Erimesi gereken, Kardan adamdım,.

Kardım,
Kar beyazım vardı. Kirlenmemiş ti,
Yakamadı elindeki kibritleri
Hayal kuramayacak kadar küçük tü gözleri
Korkaktı siyaha döndü, yumdu, dondu KAL dı.

Kardım,
Umuttum, bakmasını bilip görene,
Şapkasında ki teri benim için tuzlamışlardı.
Beni çağırdı kavruk, çatlak elleri çünkü,
Emektim, Tarlasında yetişecek buğdaydım.

Kardım
Elbet kirlenecektim, öyle kalamazdım
Süzüle süzüle, kapkara kömüre yağdım.
Yakamadılar sobalarını, dondu bedenleri
Onları sonsuz mutluluğa uğurlamalıydım.

Kardım,
Kârım vardı, kardan kalanlarım,
Kardelenlerim vardı, dünya ya hayattım
Kimilerine zulüm, kimilerine yâr dım.
Yardım ettim yarıldım, yarım kaldım.

Kardım,
Umutlarım vardı üstünü örttüğüm bembeyaz
Geleceğime battaniye yaptım,
Tüm çiçeklerimi, çiğdemlerimi içine bıraktım
Emanetlerim, güvenlerim vardı.

Kardım;
Bembeyazdım, Hepiniz için yağdım,
Düşünmediniz bile,
Niçin giderken
Bu kadar kirlenmiş
Bu kadar kapkaraydım
Ben kardım, beyazdım
Siz kardan kalanlar…
Siyahtınız Kaldınız.
Kalınız...