Kardan Kadın Şiiri - Esma Özdemir

İnsanoğlu doğar, büyür, yaşlanır
İnsan sever, sevilir, ağlar, güler, evlenir
Kadın erkek bir olunca dünya şenlenir
İnsan, murdar olmaz sevdikçe ölmez, dirilir

Sevgi yoksa, mahşer yeridir dünya, insan bir anlık...
Eti yüktür adama, kemiği ayrı bir yük
Midesi ağzına yüktür, dili boğazına yük
Dünya ağır bir yüktür sırtında, kalbi aklına yük

An gelir, taşıyamaz olur insan kendini
An gelir, taşıyamaz insan dertleri...
Benzini bitmiş otoyolda kalan araba gibi...
Bir an gelir insan, çok görür dünyaya iskeletini...

Bir gün olur, kazımak istersin kemiğinden etini
Bir gün olur, soğumak istersin, yavaş yavaş, batan gün gibi...
Ya da kaymak istersin, göz aralığında bir yıldız gibi...
Yahut, erimek istersin damla damla, saçaktaki buz gibi...

Bir gün, kayar herşey elinden, ömrün gibi, su gibi...
Birgün uzaklaşır tüm sevgiler, göçüp giden kuş gibi...
Bir gün yuvarlanır dünya, döne döne büyür, çığ gibi
Yıkılana dek başında öyle büyür, öyle büyür ki, kocaman yalan gibi...

Dünya benimle doğmuş, büyümüş sanki
Benim kadar masum bazen, ancak benim kadar hin...
Sanki, ilk beni görmüş, beni tanımış bilmiş de ilk beni sevmiş
Bazen, toplamış da yılları üst üste evimin bahçesinde, üşenmeden
Yalanlardan, otuzyedi yaşında, el değmedik, gün görmedik
Bana kömür gözlü, havuç burunlu, kardan kadın yapmış!