Kardan Kadın Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

Klişe tabirler vardı bu diyarlarda
Neymiş Kardan Adam, Karakedi
Kediyi bilmem ama Kardan bir kadın tanıdım.
Ruhu ak, gönlü baktı.
Bir bakış atardı
Gökyüzünde yıldızlar yerini ona bırakırdı.
Kardan yapılmıştı sanki elleri
Beyaz değil kristal desem hiç değil
Özene bezene yaratmıştı yaratıcı.
Kömürden yapmamıştı dudaklarını
Havuçtan yapmamıştı burnunu
Hele gözleri aman aman dedirten gözleri
Taştan hiç yapmamıştı yaratıcı.
İki zümrüt kahvesi iki toprak serpmesi
Sanki hürremin alyansları gibiydi
Bu mühteşem eser Osmanlı, Roma İmparatorluğu çağında yoktu.
Olsaydı değer biçilmezdi.
Zaten maddiyat ile değer biçilmezdi.
Baktım öyle delice
Doyurdum gözlerimi
Söylendim serserice
Dönüp güldü,
Uçuk vardı kömürden dudaklarında
Kıyamadım dokunmaya
Koydum bir gümüş tepsiye sundum kendi kendime.
Kardan kadındı o
Ar desen vardı
Kar gibiydi ruhu
Tek istemediğim şey
İhtiyar olmasıydı
Çünkü ihtiyar olunca karlar erirmiş.