Kardan Adamın Dramı Şiiri - Levent Topludal

Yine ortaya çıktı göklerin hediyesi,
Yeni yıl beyaz beyaz yere dökülüyordu.
Ak renkli bir tebessüm sarmaladı herkesi,
Nazarlar perdelerin ardından gülüyordu.

Kabardı insanların sanatkâr damarları,
Soğuğu pencereden seyretmeye doydular;
Kaşık tutan, gül tutan eller çıkıp dışarı
Kardan gövde üstüne kardan bir baş koydular.

Onu süslemek için yetti kısa bir süre;
Artık gözleri tamdı; ağzı, kulakları tam.
Ortalığı kolaçan eden objektiflere
Elinde süpürgeyle poz verdi kardan adam.

Zamanlar çok ayaklar yollarını ayırdı,
Kayboldu etrafından bir bir aşina yüzler;
Geceler, yapayalnız yüreğinde kahırdı,
Münzevî köşesinde işkenceydi gündüzler.

Sevemedi ısınan havaları gün be gün,
Silemedi canından parça koparan teri.
O da biliyordu ki, şakası yoktu göğün;
Dağılan bulutlardan aldı kötü haberi.

Gözlerini şafağa çevirdi, düşünceli;
Bu güneşin doğuşu ömründe son duraktı.
Eridi damla damla kardan adam heykeli,
Arkasında yalnızca bir hatıra bıraktı.

(7 Kasım 1993)