Kardan Adama Kimse Selam Vermedi

Kar yağardı köyümüze
Buzları kırar yerdik
Kan kırmızı ellerimizle
Annelerimiz seslenirdi:
“Montunu giydin mi?”
Cevap yok, herkes telaşlı
Kaymak için en zirveye çıkmalı

Bir vakit gelirdi
Kaymaktan yorulduğumuz
Eğlenmeye acıktığımız
Ancak hiçbir ekmek yetmez
Açlığımızı bastırmaya
Tabi kar topu başka
İki gruba ayrılırdık önce
Kimimiz mavi, kimimiz kırmızı
Her seferinde oyunu kazanırdı
Bizim köyün kızları

Hava biraz kararınca
Annelerimiz çıkardı camlara
“Ahmet, Mehmet, Ayşe, Elif
Neredesiniz?
Çabuk eve! Yemek yiyeceksiniz”
Hızla koşuştururduk
Kuş uçmaz sokaklarda
Yarın için sözleşirdik
Dağılırdık akşam ezanıyla
Komşu annelere selam verirdik
Lakin kimse selam vermezdi
Gözleri kömür kardan adama