Kardan Adama Ağıt Şiiri - Sabri Özcan

Kar gelmeden önce uyku basardı dağları
Göksel bir kaymak tutar sabahları
Fındık töngel taflan ağaçları
Ağırlığından göklerin
Yerlere yatar dalları
Yeryüzünde gök konuğu
Ey gözlerime ağan kar
Ey efil efil yağan kar
Çocuk gözlerimizin karası
Unuttur bize kutsuzluğu
Çığ gibi büyüsün sevdalar
Üstüste konulsun
Tek dostumuz olsun kardan adam
İpil ipil ışıldasın yürekler
Getir bize çocukluğumuzu
Burnumuzda elma kokusu
Damağımızda karlamaç tadı
Ayaklarımıza giyelim dağları
Yamaçlardan aşağı sürelim kaydırakları
Buz pıtırakları tutsun yün çorapları
Ey yeryüzünün kutlu pastası
Ey Ak sakallı dedelerin abası
Çokça üşüdük buymaktayız
Ak apak urbana sarsana bizi

Sofalara serpişir kar taneleri
Ocak başında kül çiçekleri
O doyumsuz kış masalları
Dışarıda kurt çakal ulumaları
Çıtımız çıkmaz kulak kesilirdik
Ateşte yanan odun çığırtısından
Bir sır duymak için Musa’dan
Yalınayak beklerdik
Ateş köz olucak
Dualar ederdik kuşların Rab’bine
Korusun diye kuşları üşüyen kedileri
Bahçede nöbet tutan kardan adamı

Kardan adamın ruhu yokmuş
Ruh üflense adam olurmuş
Bir sabah toplanıp ruhumuzdan üfledik
Erimeye yüz tuttu kardan adamın yüzü
Gitmedi kış güneşi tepemizde dolanır
Eridi kardan adam ruhu göğe yükseldi
Bir çift kömür kaldı çöpül içinde
Gözyaşlarımız kardan adamın sini içinde