Kardan Adam Şiiri - Ozan Kaymak

Bir kış günü,
Akşama doğru doğdum ben,
Güneş ufukta can çekişiyordu...
Siz;
Belki de yoktunuz o zaman,
Belki karda yürüyüp, iz bırakmıyordunuz.

Siz önümden geçip giderken,
Ben oradaydım,
Siz dönerken de oradaydım,
Görmediniz.

Sonra bir gün;
Dönüp bana baktınız.
Kolumu yaptınız,
Kolum oldunuz benim.
Burnumu yaptınız,
Kokunuzu aldım.
Palto verdiniz,
Sizinle ısındım.
Çok mutluyduk ikimiz.

Ama sonra, güneş açtı,
Ve siz gittiniz,
Ben erimeye başladım.
Ben eridikçe;
Bir tekme de siz vurdunuz...
Erimekte olan bedenime,
Ve ben yok oldum.

Ondandır her sevgide eriyişim,
Her yıl yazı göremeden yok olup gidişim,
Ondandır her yaza girerken unutuluşum,
Ama her kış yeniden dirilişim,
Ondandır bitmeyen ümitlerim.

O yüzden yazlar sizin olsun,
Verin bana kışları.
Çünkü ben bir kış günü,
Akşama doğru doğdum.

(08.01.1999 Cuma)