Kardan adam öldü Şiiri - Seyit Ahmet Düzen

Kardan adam öldü, güneş çarpmasıyla
Sevdası çığ gibiydi,soğuk ve tehlikeli
Ekspressiz bir otobüs gibi kenti dolaştı acısı
Son seferde şöfüre kendisi...
Önce çocuklar ağladı, sonra karakış
Gitti kardan adam bahar gelince,gitti

Kardan adam öldü,esmer bir kadında
Çırılçıplak bir kadına dokundu
Hissetmeden arzulu ateşini,sarıldı
Sevişti esmer teniyle,mavi gözleriyle
Sevişti geceyle,ayla, yıldızla
Gece hiç bitmedi...Bitti kardan adam.

Kardan adam öldü, bar taburesinde
Çilingiriydi: masası,alkolü ve çözüldü
Umarsız aşkalarını anlattı sağır duvarlara
Seviştiğini adını bilmediği bir kadınla
Ona tutulduğunu,mahvolduğunu
Uyansanıp şişelere çarptığı an, yine anımsadığını

Kardan adam öldü, bir şairin yanlış imlasında
Söyleyemedi titrerken eksik,olan birşeyleri
Daha kış bitmemişti, kara yazılmamıştı adına
Ölmemeliydi kardan adam,gitmemeliydi
Ama öldü...(ben öldürdüm)