Doğarken ölmüştür de insan kardan adam misali;
Gökyüzünde parlayacak güneşe teslimdir kaderi...
Eritir günbegün insanı ısındıkça güneşi;
vurdukça ısısı yakar acıtır bedeni...
Bir acı ki bu içinde hediyesi kurtuluşun sesi;
Üstüne biçilmiş hazırdır bembeyaz kefeni...
Bir şalı,bir şapkası,bir avuç kömür,havuç ve süpürgesi;
ardından gelecek nesillere vasiyeti ve hediyesi...
Kayıt Tarihi : 27.12.2016 20:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!