Kardan Adam Şiiri - Necati Kavlak

Saymadım su gibi akıp giden yılları
aklımın en nadide köşesinde saklı
o soğuk kış günlerinden kalan anı

Hiç unutmadım o günü
kıyamet kopuyordu sanki
bir kar bir bora esen poyraz
Yelin önünde fırtına tipi

Göz gözü görmüyordu
şafağın ışıklarında
şahitliği varmış babamın
ihzar çıkartmış mahkeme ona

Gidecekti kar demeden
fırtınaya aldırmadan duruşmaya
giydi haki kilot pantolonu
yün çorabı da çekti üstüne
kuşağını sardı beline

Bir çift kısrağımız vardı
biri kır öteki doru
onları çıkardı ahırdan
getirdi kapının önüne
amudunu taktı boynuna
koştu iki dakikada at arabasına

Başına yün bir atkı sardı
sırtına kepeneği aldı
oturdu arabanın üstüne
bir elinde terbiye
ötekinde kamçı
dilinde besmele
şaklattı kamçıyı atların üstüne

Diz boyu kar yerde
fırlayamadı atlar istese de
yavaş yavaş döndü
tekerlekler karın üstünde

Çok gitmeden kayboldu
hem at hem de araba
Tipinin fırtınanın içinde

Zaman gün gibi uzun geldi bize
geri döndü babam
beş on dakika içinde
yol kapalıydı kardan

At araba ve babam
olmuştu kardan adam
kendini zor attı arabadan
koşuştuk kim varsa evde
falakadan çıkardık atları
süpürdük üstündeki karı
biz çok gördük böyle fırtınaları.