Kardan Adam Şiiri - Emrah Kurt

KARDAN ADAM
Bir acayip zamandı kara kıştı Şebin'de
Aşık oldum kalbim kaldı liseli kızın birinde
Ellerimin ikisi pantolonumun cebinde
Beklemeye koyuldum bir çınarın dibinde

Kediler ve köpekler dönerken etrafımda
Bir soğukluk hissettim yanan her tarafımda
Bir vakit kala kaldım öylece hareketsiz
Hazırlıksız gelmiştim paltosuz ve ceketsiz

Ay ve güneş dönerken kendi yörüngesinde
Hergün soğuk olurdu şehrin bu bölgesinde
Uzarken eziyetim çınarın gölgesinde
Sarardı umutlarım çöpçünün süpürgesinde

Soğuğun tesiriyle oynarken çenelerim
O an gözümden geçti yıllanmış senelerim
Düşen her kar tanesiyle yanarken sinelerim
Sana olan çağrımı "Gel" diye yinelerim

Gel sevdiğim bekletme yaza çevir kışımı
Bekleterek yok ettim bak bütün telaşımı
Kar taneleri usulca ıslatırken başımı
Ellerimle siliverdim akarken gözyaşımı

Kediler ve köpekler çöpleri bölüşüyorlar
Tarifsiz duygularım içimde üşüyorlar
Kar taneleri üstüme yine de düşüyorlar
Serçeler üzülürken kargalar gülüşüyorlar

El ayak çekildi bomboş kaldı sokaklar
Yandı sarı lambalar dumanlandı bacalar
Lapa lapa üstüme yağdıkça yağdı karlar
Ölmeden kefenlendim saçıma doldu aklar

Burnumun uç noktası karşılarken rüzgârı
Ve birden öldü ümit karlar oldu mezarı
Neden verdin Allah'ım böyle günde bu karı
Kar değilde yerine gönderseydin o yari

Kar ayazı altında perişan oldu halim
Saatler geçtikçe bozuldu tüm moralim
Bu kaçıncı bekleyiş gelmedin yine zalim
Artık seninle yarına kalmadı bir hayalim

Akşamın ıssızlığı çökerken üzerime
Birkaç adım öteden baktımda benzerime
Acıdım sefil haline koydum onu yerime
Gelmesende razıyım ben kara kaderime

Yaşlı çınar ağacı olurken bana omuz
Parmaklarım sızlarken ayaklarım tuttu buz
Kolumdaki pilli saat geçerken beşi dokuz
Gelmeyecek olması yüreğime ekti tuz

Kar tanesi dansıyla oyalanırken kafam
Başka bir kara güne ertelenmişti sevdam
Gitmeliyim diyordu içinden kardan adam
Şimdi huzur doludur o sakin sıcak odam
✒ 4 Şubat 1998 Çarşamba