Karda Terleyen Bahar Çiçeği

Ağır ağır dans ederken yokluğunun gölgesiyle
Olduğum yerde kaldım
Büyülenmiş bir bedenle savrulurken oradan oraya
Pişmanlığın tiz sesini duydum
Pişmandım..
Karda terleyen bir bahar çiçeği koparıp koymuştum içini saklayan bir vazoya
Ter damlasını yaprağında hissederken o,
Koparmıştım ben onu
Cansızlaştırmıştım
Salonun köşesinde duran kısa bacaklı sehpanın üstünde cansızlaşmıştı artık
Bedeni soğumuştu...
Utanmıştım ona her baktığımda
Üşümek nasıl bir şey öğrenmiştim ben de
İç yakıyordu
İnce, yazlık sevilmeyişler üzerindeyse bir de fenadır halin
Yarım kalmışlığın titremesi başlar birden
Küfredersin sana kendini sevdirişine sevdanın, çiçeğin, karın...
İsyan edersin üşümek hissinin çaresizleştirmesine seni
Niye ruhum kurak, sevdam ateşten diyar
Ama üşüyorum derken,
Bir affedilmişlik gözükür elinde kalınca bir paltoyla
Sıcak bir gülümseyişin ardından,
uzatır onu giyinmen için
Giyinirsin...
Sonra gözyaşındaki tuz karları eritir
Ağlarsın...
Bu kez sebebin vardır ama...