Karda ölüm Şiiri - Halil Aydın

KARDA ÖLÜM
Kar, fırtına, bora
Hiç çıkmaz aklımdan
Serilir gözlerimin önüne
Fırtına yerden alır karı
Savurur çoluk çocuğun üstüne
Küçük çocuklar ellerinde odunlar
O kışta kıyamette büzüşerek
Karlara bata çıka; giderler okullarına

Yer kar tutmuştu lapa, lapa
Kar yağıyor yağmurla karışık
Günlerden hangi gün hatırlamıyorum
Ama aylardan ocak,
Öğretmenimiz sabah ilk derse girdi
Günaydın demeden gözleri bize odaklandı
İki kardeşe; “kitap çantanızı alın
Hadi gidin evinize” dedi

Hava soğuk, yağmurla karışık kar yağıyor
İnsanlar çoluk çocuklar sokaklarda
Kimi analar çıkmış sofalara
Kim ölmüş diye soruyorlar biri birine
Kimi insanlar çıkıyor kaşa,
Bir hareket bir karmaşa seriliyor
Gözler önüne..
İki kardeş bizde çıktık kaşın arkasına
Kimi ölmüş diyor kimi kim yapmış diyor
Kimi çoluk çocuğu var diyor
Bizde karıştık yoğun kalabalık arasına
Kar üzerine uzanmış bir baba
Akan kanlar yayılmış beyazlığın üstüne
Bütün bedenim titredi
Ayaklarım çekmedi gövdemi
Sarılmış ağlıyorlar anam bacım biri birine

Zalim bir kıştı yaşadığımız
Hala bir mıh gibi çakılı yüreğimde
Bir ölüm bitmez bir acı bırakırken geridekilere
Çekilen yokluk yoksulluk
Çekilen bitmez acılar, onca eziyet
Her birimizi savurdu bilinmezliklere
Çıktık gurbet ellere
Hasret içinde biri birimizden uzakta
Yaşadıklarımızı nasıl anlatmalı
Bu vahşet, bu barbarlık
Hala günümüzde de devam ediyor
Yazık çektirmeyin bu insanlara
Bunca acıyı
HALİL AYDIN(Sizden biri)