Karbeyaz Şiiri - Bülent Öntaş

Karbeyaz
Geride kaldı bulutlara sevdalı ilk yaz
Elinde su testisi yürüyor yaşlı kadın ağır aksak
Buruk mor, karşılıksız sevgi ve tümüyle sessizlik
Kanat çırpıyor göçmen kuşlar hala
Sarıdan kırmızıya çalan bir Kasımpatı, Krizantem
Havalar iyice soğudu
Bugün değilse de yarın kar beyaz
Bir köy evinde kuzine soba, demli çay ve yanık ekmek kokusu
Ve gül kurusundan reçelin tadını çıkaranlar var
Kuru çökelek
Mütevazı mutluluklar ülkesinden
Çoktan geride kaldı gökyüzüne hasret bir sonbahar
Sarı yapraklar sımsıkı sarıldı toprağa
Gizlendi bahar, karbeyaz
Seni her mevsimde bir başka seviyorum ey hayat
Sana dair yalanım yok
Zerrece
Yüzüne baktığım saatler karbeyaz
Biliyorum, azıcık uzaklaşsam senden, gündüzler küsecek sabaha
Kuzine sobayı yaktım yine, akşama azıcık palavra
Gece ay ışığında olabildiğince Mecnun'um azıcık Leyla, küsmesin diye
Alacakaranlığında şafağın karı beyaz
Dağların ardı hüzün kokusuna baskın gelir korkusuzca
Kurtlar uluduğunda kuşlar uçar ve zaman akar siyah beyaz
İlk fotoğrafındaki gibi saklıyorum seni koynumda sevgili
Takılı kalmasın geç kalmanın hüznüne yelkovan
Gelir geçer saatler, yavaş
Çünkü mevsimlerden kış ve alabildiğine soğuktur hava
Üşüyorum
İnan ki
Üzerimde eskimiş kırmızı bir yorgan,kalın
Düşlerim ve sen
Karbeyaz,
Mevsimler gibidir insan
İlk bakışta yaşanır bahar, sarıldığındır ilk yaz ve en son akılda kalandır sonbahar
Üşütür kış
Herkesten önce anamın yüreğini
Örülmüş patikler çift çift, içerisi sıcacık ve karbeyaz

Bülent Öntaş
13.12.2023 - İstanbul