Karvan Şiiri - Şiwan Ali Yılmazdağ

Karvan

Bahçelerde feryad-i figan yükseldi derler ki güllerin içinde şah olan gitti,
Meyhanede sedayı-ı şiven kopuyor meğer sem pir-i muğan gitti.
Sanki ayın etrafında feleğin nizami bozulmuş,
Böyle güller sarardı sümbül bozuldu nergisin rengi gitti.
*
Cihanın gözüyle gördüm cihan karanlıktı bilmedim,
Ne gözlerimin nuru çw nede cihanın hurşidi gitti.
Senden uzakta kızardı gözlerim akıttığım gözyaşlarımla malum,
Şafak söker kevkeb kaçar mihr-i xaveran gitti.
*
Bazen gelir sürmeli sanki der ben vefa darım,
Sürmeli gözlerini sihir edince yüreğinden cadılar gitti.
Sihre mest olmuş bülbül geldi sevinerek gülün tavafı için,
Görünce bağ gülsüzdür! Yüreğinde ah, dilinde efgan ila gitti.
*
Demeyin bülbül ağıt yakma, böyle gül gülşeni terk etmiş,
Kalpte Aram kalmamış ne yapsın böyle kalplerde Aram gitti.
Kıyamet kalplerde kopar o Gözlerini bizden çevirince,
Meğer sem gücenmiş saki meykeşan da sefa gitti.
*
Nasıl bir deli? Bu nasıl bir feryad? Müridlerin arasında,
Meğer sem Semerkant tanrıçası kırık kalplerin içinden gitti.
Hangi afet gözlerime görünmüş? Böyle nur-ı didem çw,
Meğer sem buhara şehri ariflerin köşkünden gitti.
*
İnleyerek şifa bulamaz kalbime dışarıdan merhem gerek,
Karvanın çanına neyleyim? Karvanın rehberi gitti,
Bozuldu hanaka şeyh siz şevki talip an hayıf oldu bin defa,
Virane oldu çemen bülbüllerin avazı sustu
Bahçıvan gitti.
*
Bülbülün feryadıyla acımasızlığındadır hep ağlarım,
Anber misali bir gülüm vardı, târâc i hazanla gitti.
Şiwan Ali Yilmazdağ