Karasevda Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Vay canına yandığımın karasevdası,
Bula bula bir beni mi buldun bu koskoca dünyada?
Ben seni bir eski çağın bir eski masalı sanırdım,
Kendimi Kerem ‘in yerine koyar koyar
Utanırdım.
Güler geçerdim o abartılmış pençelerine,
Dillere pelesenk edilmiş masallarına,
Ben seni yanaştırabileceğimi bile
Sanmazdım
Yanıma.

Meğer ne bir canavarmışsın, bilememişim.
Mecnun ‘un mecnun oluşuna,
Ferhat ‘ın dağları delişine,
Kamber ‘lerin çile çekişlerine gülmüştüm.
Sen bana, kendi üstüme gülmeyi öğrettin,
Gençlikmiş, delikanlılıkmış, dinlemedin,
Mahvettin.

Geç anladım senin sen olduğunu,
Sen kapaklı sepetteki engereksin,
Sen Ferhat ‘a dağ deldiren,
Sen Kerem ‘i kül edensin,
Yerinde bir ruh,
Yerinde
Bir bedensin.

Sayende anladım benim ben olduğumu,
Sen olmasam nereden bilecektim çileyi,
Nereden bilecektim özlemi, ayrılığı,
Nereden bilecektim Hanya ‘yı-Konya ‘yı,
Sen olmasan neden bu kadar dar bulaydım ki;
Dünyayı.

(KAVAKYELLERİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 45-46/100)