Karartma Geceleri Şiiri - Yıldıray Semiz

Çöktü akşam kabusu,selam dahi vermez
Çekti müthiş bir hırsla,OK’unu bu zat’a
Nasıl silahsa,hem yaşatmaz,hem öldürmez,
Ellerimle som veresim gelir hayata

Kqalbim ki mantık orduları karşısında
Kendimi sığınağa,yatağıma attım
Gördüm ki hava taarruzu,ben altında
Aydınlık ruhumu ellerimle kararttım.

Ne çıkar kurtulsam da,şeklen bu kavgadan
Kurutmuş menbalarımı,bu kara iklim.
Muhteviyatı; Toprak baden ve şu RUH’tan
Karıştıkça depreşir,bende bu birikim.

Davransana bilinmez! Çek OK’ nerdesin?
Özümle beni,görünmezlerin midesi.
Savunursam BEN’İ, Allah belamı versin
Sana kurban bu,’Mücadele Abidesi’.

Ve bir ses: ‘İlan-ı harbet’ diyor içimden
Kalsam da tek başıma bir İntihar Timi.
Bulsun Mevlasını,olmazsa belasını,
Bu etten ve kemikten ‘Şekil Müsveddesi’.

Son buluverse her şey,vurulsam beynimden
Ve ‘Ahhh’! sadasıyla inletsem bütün şehri.
Bir ŞAİR-SAVAR’la kalbura çevirseler,
Yıkılsa gecelerin MARJİNAL ŞAİR’i.