Kararsızım Çaresizim... Şiiri - Kazım Doğan

Son kuşta uçup gitti,
Açık kalan gönül penceremden,
Giderken şöyle bir baktı geriden
Bakışından anladım
Öyle bir iç çekti ki derinden...
Düğümlendi birden dilimde heceler,
Suskunlaştı kelimeler
Başladı lal halli gecelerim yeniden...

Ne emekler vermişti oysa bana o
İlmek ilmek örmüştü sevgisini kendi yüreğine
Açamadı çok istedi yüreğimin kapısını
Allah biliyor çok üzüldüm
Onun o mahzunca gidişine...

Dilim varmadı
Gitme kal diyemedim
Elim varmadı,
Silemedim gözlerindeki yaşları,
İçimden bir şey dokunma dur diyor
Çöküp kalıyordum gittiğinde
Olduğum yerde çaresizce...

Oysa ben hayatı
Hep dobra dobur yaşadım,
Düşüncelerimi hep korkusuzca haykırdım,
Kimsenin dümen sunuya girmedim...
Kendimce doğru olan onurlu bir yaşamı seçtim.
Hep başım dik durdum hiç kimseye eğilmedim...

Ama bu aşktı ve farklı bir şeydi
Aşkta bu kurallar işlemedi
İlk kez bu kadar çaresiz
Bu kadar aciz kaldım...
Seviyorken seviyorum diyememek
Onsuz olamazken onu görmezden gelmek
Bana uyan bir karakter değildi aslında
Yani
Dobralığımla doğrudan çelişkili bir haldi bana olan...
Çekmiştim yüreğimin şarzını fişten
Taktım yeniden...
Aşkını dolduruyorum yüreğime gülüm
Bekle geliyorum...
Hasret kaldığın dilimde biriken kelimeleri
Yüzüne söylemeye.

Kazım Doğan
26.04.2011