Kararıyorum Şiiri - Nusret Gören

Yine akşam oldu karardı hava.
Öyle bir akşam ki bu ne dert var ne deva.
Sanırsın yaratılmış en büyük okyanus,
Bense o okyanusta yolunu kaybetmiş bir yunus.
Ne pusulam var ne de bir yol gösterenim,
Sanki sonsuz bir boşlukta kanadı kırık bir pervaneyim.

Hava kararıyor da bu üzerime çöken ne?
Nasıl bir ağırlık ki bu yenik düşüyorum yüküne?
Beynimde sessiz, kimsesiz, çaresiz dolaşıyor bir çığlık.
Her şey yoluna girmişken, bu çığlığın sebebi ne?

Sanki düşüncemde bir yanlışlık var bu doğrulukta
Sanki sönük bir lambayım kimsesiz bir sokakta.
Etrafımda uçuşan kelebekler, kelebekler kanatsız,
Var gücümle yaşattığım ışık, karanlığa faydasız.

Yüreğimde taşıdığım Nuh, bana tufanını soruyor,
Hemen yanında bir Müslüman Uhut’ta şahadet arıyor,
Sonra Nazım Hikmet ısrarla komünizm komünizm diyor,
Ardından Necip Fazıl, Nazım İslam İslam diye sesleniyor.

İşte böyle bir karmaşa, bir boşluk bendeki bu akşam.
Ah hepsini bir yaksam da, şu karanlığı bir yırtsam,
Bendeki her şeyi süpürüp, tertemiz bir ben olsam,
Sonra insanlığın üstüne çökmüş karanlığa, sütbeyaz bir aydınlık olsam.