Karantina Günlerinde Yalnızlık

“Sokağa çıkmak yasak, oturun!” hitabıyla,
Bir bahar sabahında, heyhat gül bile soldu.
Karantina günlerinde, hayat var yok oldu.
Bir bahar sabahında, heyhat gül bile soldu.

Pencereden baktım, yollar, kaldırımlar bomboş.
Evimde tek başımayım, kafam her lahza hoş.
Virüs ciğerimde yer tutmuş, benim oda loş.
Bir bahar sabahında, heyhat gül bile soldu.

Veba, kolera, tifüs, verem, sıtma ve çiçek,
Eskidiler, şimdi korona gerek, o gerek.
Dünyanın sonu mu geldi acep, nedir gerçek?
Bir bahar sabahında, heyhat gül bile soldu.

Kalpte çarpıntı, gözlerde tarifsiz korku var;
Beyinde boşluk, yüzlerde tanımsız maske var!
Zamanımdan çalınan zamansız bir soygun var!
Bir bahar sabahında, heyhat gül bile soldu.

Esir olan ruhum değil, yalnız bedenimdir.
Tesir eden canım değil, sade cananımdır.
Yanan ben değil, belli ki hale yananımdır.
Bir bahar sabahında, heyhat gül bile soldu.