Karanlıktı...Kaybolduğumuz

Karanlıkların yetiştirdiği gençlerdik biz...
Yorgunduk belki, uykusuz,
Yaşıyorduk. Yaşı yordukta niçin yaşıyorduk.
Şafaklar umutlar ülkesiydi bizde
Hep bu yüzden oldu kaybedişlerimiz.
Büyüdüğümüzü bile bile hep inkâr ettik.
Bir türlü göremedik, göremedim, göremedin…
Çarmığa gerilen içimizdeki çocuk yanları.

Zamanın kısır döngüsünde bir yığın bıkmışlık dolanmıştı boynumuza
Eksiktik, yarımdık, Zayıftık… Bu kısır döngüde

Uçuramadığımız uçurtmaların kopan ipleri gibiydi yaşamalarımız
Gökyüzünün tellerine takılan bekleyişlerimiz olmadı.
Hangi komşunun bahçesinde yitirmiştik gülüşlerimizi
Hangi Cellât yargılamıştı hiç yoktan ömrümüzü
Ezilmiş tomurcuktuk ayaklar altında
Bir daha büyümeyecektik, büyümeyecektim, büyümeyecektin

Çünkü yolda kalmıştık sevgi(li) ye çıkan yollarda
Bu yürek sevgide hep manasız engellere takıldı durdu.
Gözlerimize İhanet bıçağını sapladı fırtınalı elvedalar
Kırılgan bakışlarımıza sindirdik talihsiz vuslat ateşini
_Ta ki Zaman bize sevmenin ayrılık olduğunu öğretene kadar
_Ta ki bavullara sıkıştırıp umudu yolcu edene kadar
Çok ağlaştık şehrin sevgi(li) ye çıkmayan adreslerinde
Serseri olduk kenar mahallelerin taştan bozma kaldırımlarında
Tuttuğumuz güllerin dikenlerinde kanatmıştık kalplerimizi
Sonra Güneşi düşman belledik, kıskandık mutlulukları…

Karanlıkların yetiştirdiği gençlerdik biz
Meçhullere kürek çeker renklerimiz
Kördüğümde çözülmez dertlerimiz
Karanlıkların çocuklarıydık biz
İstenmez olduk bilirim zaman bizde intiha
Gayretler var peşi sıra safhalarda
Yara bere yüreklerimiz kaldı cefalarda

Ya biz Karanlıkların çocuğuyduk
Yâda içimizdeki çocuk karanlıktı

Acele ye gelmişti yarım yamalak gülmeler fark edemedik, fark etmedim, fark etmedin.

Birikmişliğimiz sükûttan yanaydı.
Hevesleri bitmeyenlerin dünyası bu
Bize gafil yaşamak düştü…

Dayan ey dalları gövde’den ayrılan koca çınar
Son bir bahar daha göster bize…

Meltemlerimiz var daha karşılayacağımız
Hülyalar var daha anlatacaklarımız
Ve yarınlar var yaşayacağımız.

Yıkamazlardı bizi aldırma gönül dedik
Yıkamazlardı bizi acılara tutunmak dedik

Yürekliydik… Çünkü
Onurluyduk, Merttik, her şeyiyle gerçektik.
Biz ki; güneşi görmekten değil korkumuz
Biz ki; korkakların cesur kesildiği bu düzende korkak olup kaçmayı seçtik güneşten
Biz ki; umutsuzluktan değil Karanlığa sevgimiz
Biz ki; ihanetleri görmezden gelip şerefi ayaklar altında kalanların dünyasında güneşi çarmığa gerdik.

Ay Işığı’nda ilhamın…
Biz, ben, sen ve hepimiz... Karanlıkların yetiştirdiği şairdik, şairdim, şairdin
Evveli, ezeli, evreni, ebediyeti şiirlere sığdıramadık, sığdıramadım, sığdıramadın…