Karanlıktan,karar için, yükselenin üstün ...

Nur-baki adına olduğunda ışık sırra-kadem;
Kadim dosttur olasılıklar, düzen için beşeriye.
İnsan bunu bildiğinde, koştuğunda ve uçtuğunda
Sonsuz-enginliği’nde, ışığın kendisine bilincinde,
Almış olduğu rüzgar onun, onun dost-sırtı'na.
Ve böylece durup, seven uzaklaşacak
Ve sonra şıpsevdi düşün’lerde
Gayret düğümü’nü hatırlayacak:
Salgısında dişi örümceğin,
Ama his vardır hazanında kudretin.

Ormandan bir ev vardı, iki kişiyi taşıyan:
Kubla Khan'ın sarayı gibi;
Müzikle inşa edilen, hem kendisi müzik olan:

*

Sesinde içinden yükselen karanlığın,
Kapıları zorlanıyordu ulvi dergahın.
Yemin veren başkalaşımında sözlerin;
Tarla vardı güneşin yüzünde, eleğin.

Nadasa ekili bir tarla, güneş ile coşar da;
Dergah olduğunda şato, kasvetli,
Kapıları zorlandığında, güneş patlar,
Kıymetli, kendini arttırır, karanlığı yarar.

Bir mektup, kan tüküren, kandır tükürdüğü;
Ama, yutmadı onu ve hala işlevsel.
Ağza bakla ıslanmayan yalanlardı havaya
Üfürdüğü, yılmayandan geldi, toprağa bel.

Anıtların-gözü daim olacak Nemrut’ta.
Al-Hamra ki, Müslüman Hristiyan
Orada kardeş idi. Onu besleyen, o ki:
Granada! Kuşatan, işlevsel-ebedi, kuşaklara.

Sesinde içinden yükselen karanlığın,
Büyük ağaç zorluyordu kapılarını dergahın:
Kitap okuyan bir baba, göstermeye çaba;
Mum ışığı çökeltisinde, son sayfasında kitabın.

Karanlığın içinden seslenen, girdapları aşan;
Bağrışlarda frekanslara da karanlık ekleyen;
Şu yerküre-yurdu'nun dört bir tarafına tohum iken …
Ama dur! Yine tıkırtılar, kapıları aşındırıyorlar.

Sesinde içinden yükselen karanlığın,
‘Tek yönden mengeneler’ için, hapis-dergah'ın:
Güç kazanmak için tekrar gerilediklerinde;
Kapı açıldı, bir çocuktu çıkan, merakın.