Karanlıktan Gelen Şiiri - İbrahim Pamir

geçmiş günler hatrımıza geldiğinde
bir pencereden bakardık
kayıp bir sokak,hep ufka değen güneş,
şimdi sen yoksun ufka açılan penceremde,

seni beklerken hep aynı simitçi geçiyor sokaktan
aşkları hiç bitmeyen yaşlı çift
hani hep elele, gözleri hala gülen 'hep olmak istediğimiz'

fotoğraflarımıza bakıyorum
senli ve sensiz olanlara bana bıratıkların kadarına,
neyi öğrendim biliyormusun,ben gözlerime gülmeyi öğretememişim
hemde hiç...
hep gülümsesede yüzüm,gülememiş gözüm....
.....
geride bırakamıyoruz yaşadığımız acıları,
başka pencereden bakamıyoruz hayata.....
açılan pencere tek

yine o pencerede herşeyin geri gelme umudundayken
senin bana geldiğin son gün geldi aklıma
bekliyordum ve şarkımız çalıyordu
ocakta çayımız,
ve ben pencerede sense yolda
nerden bilebilirdik penceremizde zevkle izlediğimiz
o sonsuz gökyüzünün denizin
sokağı daraltacağını
ve umuda açılan uçurtmalara bakarken
ölümün sana sevdalı gibi sarılacağını

kader deyip unutamazdım olanları
ambulansa binerken
imrendiğimiz yaşlılar gibi eleleydik belkide son kez
.........................
...............
.............
.......
pes etmiştin savaşın daha ilk gününde
hemde beni arkanda bırakarak
günden sonra
ne yaşlı çift nede simitçi çocuk geçti sokaktan

üstüne mutluluk hikayeleri yazdığımız
o sokaklar şimdi hep aynı hikayeyi anlatıyor
başklarına ve şimdi

sokaklarki karanlık,
sokaklarki kör,
sokaklarki dilsiz,
sokaklarki çaresiz,
sokaklarki ümitsiz,
sokak kaybetti tüm servetini benli ama sensiz
gülmeyi bilmeyen gözlerimde....

08,10,2006

belkibelki belki