Karanlıktan aydınlığa yürürüm, yazılmamı ...

Gördüm daha önceleri bu akşamları
korkularım arkadaş oluyordu pataklı yollarında köyümün
yukarıya doğru çıkarken aşağı deremenin patikasından
bir ağaç görüyordum, salınıyordu, sarhaoşluğu insandan çoktu
taşa takıldı ayağım, kenarından düşüverdim patikanın,
bir taşa çarpıverdi başım, bir mezartaşına
doksanında ölmüş yaşlı bir adamın mezartaşına, ki bir kaç yıl oluyor öleli.
korktum biraz hemen yola çıktım gene, etraf karanlık, etrafta yok kimsecikler,
çabucak yürüyüp yukarıya doğru uzaklaştım oradan.
sonra düşündüm, dedim adamcağız ölmüş, adamcağız yalnız...
koşsa ne kadar koşabilir cılız bacaklarıyla, tutsa ne yapabilir yaşlı kolları
adamcağız ölüvermiş korkularını görmüş, kormuş
kaçamaz ki, yada ölemez ki korkudan
adam zaten bir kaç yıl önce ölüvermiş...

Daha yolum çok, çok...
ne mezarlar var yolum üstünde, ne karanklık ağaçlıklar,
kimsesiz patikalar...

Soracaksınız nerey gidiyorsun,
ne yapıyorsun bu ıssız memlekette, neden buralarda duruyorsun..
söyleyeyim, benim evimdir burası,
karanlıktır, ıssızdır bu mevsim, kimsecikler yoktur bugün burda.
ben burada yaşarım bu zamanlar, kimsenin yaşamadığı zamanda
karın soğukluğunu, etrafın ıssızlığı düşünmeden,
otomobil dumanına boğulmadan, yada o boş insanların gürültüsüne bulaşmadan
kendime kalırım ve kendimi ararım bu ıssızlıkta
ve karanlıkta yürürüm, söylenmemiş, yazılmamış türküleri söylemek için
karanlıktan aydığa yürürüm...