Karanlıktan Aydınlığa Şiiri - Yavuz Durak

Gecenin karanlığında öylece yürüyorum
Umutsuzluğun ve sessizliğin en gizli inlerinde
Hatıramda firar edip giden hissiz hislerin
Elimde kalan son kırıntıları ile yetinmekteyim

Düşünceme nüfuz etmiş eşsiz çehrende
Mahiyetin var ediyor, sağ kurtulan son hissiyatımı
Bilinmez duyguların uçsuz nüktesinde
Yalnızlık patikasının sonu sende gözükmekte

Parlak güneşin bile doğmaya çekinip tutulduğu
Sert düşen yağmurun ıslatmadığı günlerde
Hayallerimin savrulup küle döndüğü vakit
Sakladım seni şimdi, umulmayan en derin dehlizime

Karmaşık girdapların var ettiği keşkelerimde
Köreltilen sessiz düşlerim, dinen bir fırtına misali
Yeşermeye yüz tutmuş, yeni yetme duygular
Alacakları nefesi bile, senden vârediyor

Günahı da sevabı da sardım, doladım boynuma
Vurulursa vurulsun acıtmaz, beni gamsız bir pranga
Ölümsüzlüğe ulaşmak için, yaşamak senin uğrunda
Düşünüp hissedince bile memât, hayat buluyor ..