Karanlıktaki Işık Sızması Şiiri - Melih ...

Lütfen bir daha bakmayın yüzüme,
Kandıramazsınız beni artık yalandan gülüşle.
Haysiyetten ıraksınız, konuşmadınız bir gün dahi dürüstçe,
Yenilmekten bunaldığımı umursamayın, çünkü sahi üzülücem.

Yağmur diner belki bir gün, kasvetli gökyüzü açılır elbet,
Ama içimdeki fırtına dinmez, hasretli bu karanlık ebediyet.
Umut bir yalan fısıltısıdır sadece, ruhumu avutan bir ney,
Gerçek bir zehir damlasıdır, kahpece içimi kavuran bir şey.

Siz kendi yalanlarınızda boğulun sessizce,
Benim dünyam karardı, güneş doğmaz artık bence.
Doğruluk lügatinizde yok, kalırım baş başa kendimle,
Sözüm geçmiyor zaten hiçbir cambaza mecliste.

Ben bu karanlık kuyunun dibindeyim, yok mu bir ışık sızması?
Derindeyim, en dipteyim, korku hayatın bir fıkrası.
Gidişleri sevmedim, soldu saçlarım, rengi kalmadı,
Gömleğimi ütülemedim, giydim sadece simsiyah şapkamı.

Kaçış yok, bir umut da olsa beklemek beyhude,
Yapayalnız gidiyorum bilinmez bir meçhule.

Zindan ettiniz hepiniz lanet hayatımı,
Belki bir gün anlarsınız kalbimin kanayan yarasını.
Lakin o gün ben çoktan gitmiş olurum, unutulmuş bir anı,
Nafile kalır sonrasında sizdeki o boş sızı.