Karanlıktaki Işık Şiiri - Kübra Bekmez

Ağlıyor gözyaşlarım;
Dostum, neredesin?
Arıyorum, bulamıyorum seni.

Her yer karanlık,
Düşüyorum karanlık göle.
Bir el çekiyor beni
Demirden pençeleri…

Gölgemden bile habersiz
Sürükleniyorum gölde sensiz
Yok mu beni kurtaracak,
Bir dost ki kedersiz?

Meleğim, dostum, her şeyim…
Ölüyorum, yoksun sen.
İçimde bir umut, bekliyorum
Yakınımda olsan da özlüyorum.

Ben güneşten habersizim,
Güneş benden habersiz.
Karanlıkta sürüklüyor beni
Göldeki şeytanî eller…

Gözümün önünde geçmişim…
Acılarım, mutluluklarım…
Neden yok senin gibisi dostum?
Ah aklımdan geçer ölümüm.

Ve en sonunda karşımda sen…
”Uçarak gelmiş beni kurtarmaya sanki cennetten.”
Yüzün gülüyor, gözlerin gölün içini aydınlatıyor.
O kadar parlak ki ışığın, açamıyorum gözlerimi.

Melek yüzlü bir dost…
İnsana değer veren,
Ser verip sır vermeyen
Beni ölümüne seven, gerçek bir dost…

Beni ancak sen kurtarabilirsin, sen!
Ne olur,
Yalvarırım ne olur uzaklaşma;
Ölmek istemiyorum.

Ne olur kurtar beni, bırakma.
Mutlu olmak benim de hakkım.
Beni kurtar ki,
Beni kurtar ki o duyguyu tadabileyim.