Karanlıktaki fare Şiiri - İdil Selen

Karanlığın içindeki

Birkaç insandan biriyim parktaki

Çok ortadayken görünmez oluyor insan

Kendime ortalarda bir yer arıyorum,
bir merdiven buluyorum, tam bana göre

Karanlık bir parkta yolunu arayan onlarca insan

gülüşme sesleri

Cırcır böceklerinin yangınlı seslerine karışıyor, birbirine benziyor saniyeler içerisinde

Tepemde gri koca bir bulut,

Gecenin soluğu daralıyor

Az ilerden bir polis otosu geçiyor,

Ardından bir modern kurt uluyor

Karanlık iyice çöktü, ıssızlaştı buralar

Ağustosta gökyüzü fena kaynar diye,

Mesela eylüle yarım kala o gece

Çıkmışım parka

Gökyüzünü görebilmek umuduyla
Isınıp kavrulmasını, çatlayıp alevler saçmasını

Turuncular, sarılar aydınlatmasını

Koca gri bulutun umuru mu,

Kendime sığınacak bir manzara aramışım ona ne?

Önümden telaşlı minicik bir fare geçti

Önce umrum olmadı

Samanyolunu çıkartmaya uğraşıyordum gözlerimle

Ama tanıdık geldi farenin sesi

Herhalde telaşından

Gri bulutu o da farketmiş olmalı

Her gece deliğine giden yol Şimdi aniden kararmış

Karanlıktan geçerken fare

durdu birden dikkatle

baktı ve kokladı, sonra yoluna devam etti hızlıca

kendi yoluma düştüm böylece

karanlığın içinden geçtim ben de

Dertlerimi kokladım ferahladılar

Ben dertlerimden geldim oysa

Fareninkiler ne başka