Karanlıkta Yürüdüm Şiiri - Zülal Özdemir

Karanlık sokaklarda adımlarım sessiz,
Bir gölge gibi kaçıyorum, kimse görmesin.
Vicdanımın sesi, derinlerde saklı,
Her nefes bir yük, ağır mı ağır.

Bir karar verdim, geri dönüş yok,
Bu savaş içimde kopan bir fırtına.
Her yüz bakıyor, sanki biliyorlar,
Yüreğimde yanan, o karanlık yangınlar.

Kendimden kaçarken bulurum yine,
Her yol döner bana, kimsesizliğe.
Bir adım attım, geri dönmem artık,
Bu hikaye biter mi, bilmem ki nasıl.

İçimde yankılanan bir fısıltı var,
Doğruyu ararken kaybolmuş bir ruh.
Her şey bir anlık, hiç düşünmeden,
Yaptığımın ağırlığı çöküyor üzerime.

Kafamda yankılar, sorular bitmez,
Doğru mu yanlış mı, kim cevap verir?
Ruhumda kapanmaz yaralar açılır,
Bir bedel öderim, bilmeden nasıl.

Karanlık sokaklarda adımlarım sessiz,
Bir gölge gibi kaçıyorum, kimse görmesin...