Karanlıkta Yol Gösterenim

Diyorsun ki ruhunda derin yaralar açılmış,
Yaralarına şifa olabilecek takatim yok,
Derinliklerinle, omuzuma başını
yasladığın o sessiz,
Düşlerinden küstürülmüş, ruhu yosun tutmuş, yüreği acıtılmış, hırçınlaştığında boğabilecek, kaya kütlesiyim.
Diyorum ki, sığıntı değilim,
Güçlü kanatlarım olduğunu görmeni istiyorum,
bilinci sancılanmış, zihnimi bedenin de parçalamak isterken...
ruhumu dinlendirdiğim limanımsın,
ısrarla adaya benzeyen, düşleri yorgun, yüreği kanayan, ruhu bıçaklanmış kaya kütlesinin ne faydası olabilir diyorsun.
Biliyorum, bilinci sancılanmış, zihnimi, bedenin de parçalamak isterken...
ruhumu dinlendiren...
Uçurumdan düşerken, saçlarının örgüleriyle bedenimi saran, ruhuma sarılan limanımsın,
Denizin mavi dalgaları titrerken, gökyüzünde muhteşem dolunay, bana sımsıkı sarılan...
yüreği ürpertirken, yorgun asi, ruhuma bıçak çekmeye meyilli,
Derin, ürpertilmiş, yaralanmış zihni stabil...
Deniz de korkunç, savurabilecek acımasız dalgalar...
Boğazımı iki elinle sıkarken, tatlı sert, tatlım
Korkularını anlamasızlandırdığım için üzgünüm,
Kanatlarım var oysa ki, gücü saç örgülerinden, büyülü kokusundan, karanlıkta yol gösteren esmer ve güzel...
Hırçın acımasız, korku çağlayan, dalgalar savuracak diye...
Şevkatli, tatlı sert, yosun gülü kokan,
Limanımı sevmiyeyim mi ?