Herşeye yakın olan ama onlardan en uzak yerdeyim.
Canlı toprağın altında, canların olmadığı o ıssız Kabirdeyim.
Yalnız olmadığımı bildiğim yokluk kalabalığında, kimsesiz ve tek başıma
Bekliyorum, o bildiğim bilinmeyen azabı, umutsuzca ve kendi başıma
Kendimi sevmekten arta kalan sevgiyi layık gördüğüm için bizleri sevene
Hakettim ellerimle, yaptığım nankörlüğe karşı gelen azabı alabildiğine…
Sessizlik içerisinde haykırıyorum, artık duyulmayacak yakarışlarımı içimden
Uzak tutsaydım, haz ve dünyevi zevkleri emredildiği gibi keşke Nefsimden
Kayıt Tarihi : 16.6.2015 13:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!