Karanlıkta Şiiri - Ahmet Ferit Coşan

Ve karanlıkta boğuştum yalnızlığımla,
Tek silahım, aşkının ışığıydı.
Önce umut serptim hayallerimle üstüne,
Sonra saldırdım yalnızlığıma sessizce.

Şaşırdı, inanamadı yaşlı gözleri,
Tek dost bildiğinin kin taşıyan ellerini hissedince,
Tek dost bildiğinin,
Onu satıverdiğine.

Oysa, o değilmiydi ki uzun, ıssız gecelerimde
Çaresizliğime yoldaş olup, beni avutan
Ne zaman sarılmak istesem,
Bana herdaim dost kucağını sunan.

Ve gün doğunca da
Gömdüm onu usulca
Kalbimin en ıssız, el değmemiş yöresine.
Üzerinide senin için kurduğum hayallerle örttüm.