Dünya kısır bir döngü içerisinde can çekişirken
İnsanları kurtaracak tek şey sevgi
Hepimizin merhamete ihtiyacı var
Şefkatle sarılıp sarmalanmaya
Ancak o zaman doğan güneş bir anlam kazanacak
Yalnızlık öylesine sinsice sinmiş ki ruhumuza
Korkuyoruz, düştüğümüz yalnızlık uçurumundan kafamızı çıkarmaya...
İhtiras mezarına gömülmüş hayatlar
Her şeye sahip olmak duygusuyla dolup taşarken
Unutuyoruz sahip olduğumuz her şeyin bize emanet olduğunu
İçimizdeki bu hırs bu ihtiras bu tutku neden büyüyor
Şan şöhret peşinde koşarken
Nefesimiz kesildiğinde her şey yok olacak
Bunu biliyoruz ama unutmayı seçiyoruz
Kendimizi dipsiz bir karanlığa mahkûm ediyoruz...
Biraz sevgi biraz merhamet
Hava kadar su kadar ihtiyacımız
Başkalarına vermekten çekindiğimiz duyguları
Ne hakla başkalarından bekliyoruz
Bilerek görerek hatta isteyerek
Hayatı kendimize zindan ediyoruz
Bırakalım güneş ruhumuza doğsun
Korkularımızı kalbimizden silip atalım
Sevgi kucaklasın bütün dünyayı...
©
4 Ocak 2025
23:45
Kayıt Tarihi : 6.1.2025 03:25:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!