Karanlıkta Kalan Şiiri - Murat Barkış

İçimde hiç aydınlanmayan bir gece var,
Gündüzler ona dokunamıyor.
Ne zaman umut desem
Bir yerimden
Sessizce kanıyor.
Özlem,
Adı konmamış bir hastalık gibi.
Geçmiyor,
İyileşmiyor,
Sadece insanı yavaş yavaş tüketiyor.
Kalabalığın ortasında
En yalnız ben oluyorum.
Herkes bir yere ait,
Ben hep
Yarım eksik kalmışım bir yere.
Ruhum daralıyor,
Nefesim içimde boğuluyor.
Anlatacak gücüm yok artık,
Çünkü bazı acılar
Söylenince geçmiyor,
Daha da ağırlaşır.
Geceler uzun,
Sabahlar isteksiz.
Yaşıyorum deniyor buna
Ama içimde
Yaşamak değil bu.
Bir şey eksik değil,
Bir şey yok…
Ve insan en çok
Olmayan şeylerin
Ağırlığında eziliyor.