Karanlıkta Asılı Duran Güneş

Güneş her ufuktan doğmaz,
Aydınlık her yerde, her karanlığı boğmaz,
Tarihin kokusudur İstanbul,
Onu yalnız bırakmaz.

Ne milletler istedi seni,
Bilmiyorlar mıydı seni fethedeni?
Rasulullahın hadisine
Kendi kaderiyle geleni?

Kaç kahraman yoğrulmuştur,
Senin tarih kokan toprağında.
Ve nice âlimler doğmuştur,
Bahar nakışlı havanda.

O herkese aşiyandır,
Herkes ona aşinadır.
O Türk ulusuna bağırdır,
Onu bağrına basandır.

Ne efsaneler geçirdin sen;
Kız kulesinde, Ayasofya’da, boğazda
Kim dinlemek istemez ki seni;
Sırlara doymuş tarih nağmelerini

Topunun sesi inletti her yeri
Yıkacaklardı minareni
Koştu çıldırmışçasına Türk askeri
Kesilmedi o safi ezan sesleri.

Ne güzeldir manzaran, temaşa ederken seni,
Gök güneşle ısınırken, deniz açmış yelkenini.
Ağaçların daha güzel, daha lezzetli verir meyvesini,
En güzel anlatan sensin ey şehir, tarihin cevherini.

Sen bir kez daha fethedilmeyeceksin;
Çınlayacak her diyarda o nurani sesin.
Sen dünyanın Fatihisin,
Ve huzurun esirisin, mutluğun sesisin.
Çünkü sen, sen;
İstanbulsun, ulusun, yücesin!
Sen Fatih’in fethettiği şehir,
Sen Türk ulusunun mabedisin