Benim; ölümünü seyrediyor!
Ölü de benim, seyreden de...
Ruhum; çıksana bu garabet rüyadan,
İkisini taşıyanda bedenim...
Kalbimden gözlerime yürüyen,
Ömrümün gözde yaşları;
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
tebrikler....usta kaleme......karanlıklar saklanmak içindir yada gizli olmak için........ama hep merak eder hep çıksın isteriz.........
saygılarımla
bir ayrışma...karanlık ve gecenin hükmünün yansıması...seyrederken karanlıktaki ruhu geceyle aydınlatmak...şiirlerinizde iç konuşmalarla çözümlemelere varılma çok başarılı...memnuniyetle okudum...saygıyla...
bu konuyu işleyen bir şiir ilk defa okudum...içim bir tuhaf oldu...
nerden geldi aklınıza??
farklıydı...
Yeter artık karanlıkta kaldığın!
Çıksana ruhum,
Çıkıp da gelsene...
- gece -
Daralan ruha çağrıya cevap gelir inşallah. Hem de gecenin en gizemli ve bereketli sessizliğinde.
Tebrikler, saygıyla.
güzel anlatım ve güzel çalışma kutluyorum ustad. 10 puan benden olsun Bu arada şiirinize iki puan vermiş insana bir kelime söylemek isterdim; -şiirden anlamıyorsansa okuma! ! ! !
ruhumu duydum...
kalbe yürüyen gözyaşı... çok güzeldi...
Karanlik geceler tek Sirdasimiz
Kaleminize Saglik
Güzel bir anlatim olmus tebrikler.
Bu şiir ile ilgili 9 tane yorum bulunmakta