Karanlıkta Bir Mahşer Şiiri - Yusuf Aldemir

Ben annemin karnından uyanmak istemedim,
Uykum yarım kaldı ve ben ayık değilim.
Hayat çemberlerine put yerleştiren lokalciler
Göz ucuyla bir yazıya denk gelirlerdi,
“Mezar taşlarında isimler
Kaldırım taşlarında geçmişler yazılırdı”
İkamesi yanlış duyguları kalbinde yaşatan insan,
Nerden duyduğunu hatırlamadığı bir söz gibi
Gözlerinin göğünden yıldızlar kayardı
Onlar iç çeker ağlardı,
Bir dâr ağacını, insan kaç yıl yaşatırdı?
Konuyu bu hengâme ortasında karıştırır gibi
Söz hakkını kendime sunardım,
Oysa sokakta ki kedilere üzülürdüm
Köpeklere sadece bakardım, onlarda bana bakardı.
Bazen ben onları bazen onlar beni tanırdı…
Her şeyden sıyrılır hiçlik makamına varırdım,
Yüzümü karanlığa çevirip bir şafi gibi,
Belki bir Sünni, belki bir Alevi, belki mezhebini unutmuş bir meczup gibi ağlardım…
Halbuki hangi mezhep ağlamayı yasaklardı?
Ben şeyhini çıldırtmış bir mürid gibi yasaklıyım,
Mezarım kalbimin ulaşamadığı karanlıkta,
Belki uyanmadım hala
Belki ebedi bir uyku için doğmayı bekledim…