Karanlıklarla Kördüğüm Olmuşum

Karanlıklarla Kördüğüm Olmuşum Aşk

Sen,
Hiç sürekli evinde kalırken,
Kendini birden bire sokakta bulan,
Bir çocuğun bakışlarına,
Sabah ayazlarında titreyen bedeniyle,
Korkarak etrafına bakan,
Sığınacak bir kuytu köşe,
Tutunacak bir dal arayan bir çocuğa,
Tanık oldun mu hiç...?

Sen,
Binlerce insan arasında,
Yalnızlık ve çaresizlik sarmışken her yerini,
Oradan oraya kaçtın mı?
Ansızın gelen gözyaşlarından sel olup,
Sürüklendin mi hiç?

Sen,
Kendini sokakta kalan
Sağa sola çeresizce bakınan,
Bir kedi yavrusu gibi, hissettinmi,
Sen ansızın bastıran yağmurda,
Gidecek yeri olmadan, karanlığın içinde,
Öylece kala kaldın mı hiç?

Sen,
Kendini okyanusun ortasında,
Sevdasına kulaç atarken,
Yorgunluktan bitmiş tükenmiş,
Çaresizlikten yeter artık yeter diye,
Kendini dibe vurduran, vurgun yemiş,
Birini gördün mü hiç?

Sen,
Günlerce açlıktan midesi kazınan,
Bir aslanın karşısında kalan,
Ceylan misali, korkuyu içinde hissettin mi hiç? ,
Sen kendin bir aslan gibiyken,
Çaresizlikten elin kolun bağlı,
Bir kedi misali kapı önüne kondun mu hiç?

İşte ben aslan gibiyken,
Çaresiz, sağa sola boş gözlerle bakan,
Yalnızlıktan korkan,
Etrafına süt dökmüş kedi gibi…

İşte ben kapının önüne bırakılan çocuk gibi,
Ayazda titreyen.
İşte ben binlerce insan arasında,
Yalnızlığa mahkum…

İşte ben sensiz,
Karanlıklarla kördüğüm olmuşum aşkına,
Sevgilim...