Karanlıklar Şiiri - Dinmez Er

Karanlıklar kahır dolu, doğurgan...
Korkutur insanı dişini gösteren köpek gibi.
Yarasalar uçar başın üstünden, ürperirsin.
İçini acıtır insanın bazen karanlıkta sevişmeler,
Düşlerin üşür önce ve sonra titrer bütün bedenin.
Biliyorsun, karanlıkta uyanan her bebek ağlar.
Derin kuyular, serin mağaralar karanlıkları gizler,
Gün ışığını çılgınca, ölümüne kıskanır onlar.

Gemiler karanlık sular da çakan fener ışığına hasret,
Karanlıklar, kör olmadan körlüğün acılarını öğretir.
Gün doğarken güneşin altın ışıklarıyla üstümüze,
Karanlıklar her gün, yine yeniden katil olur.
Kan emiciler gibi düşmanlarda karanlıkları gözler.